Την συγκλονιστική επιστολή ενός Ελληνα φοιτητή, του Ραφαήλ Π.
στην οποία περιγράφει τα αδιέξοδα και την απογοήτευση ενός νέου που
αναγκάστηκε να μεταναστεύσει λόγω της κρίσης, στην Γαλλία και σήμερα
είναι άνεργος και φιλοξενούμενος δημοσιεύει ο γαλλικός ιστότοπος Rue89.
Η επιστολή περιγράφει τις ελπίδες ενός νέου ανθρώπου που πίστεψε ότι
θα έβρισκε στην Γαλλία μια καλύτερη ζωή και σήμερα διαπιστώνει ότι η
ελληνική του ταυτότητα καθιστά απαγορευτική αυτήν την προοπτική.
«Είμαι ένας ακόμα Ελληνας που εγκατέλειψε τη χώρα του για να ζήσει
καλύτερα. Ένας ακόμα Έλληνας που μέσα στην απόγνωση του έφυγε από την
Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Ήθελα να φύγω από την Ελλάδα σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό
μου. Και είχα επιλέξει σαν χώρα προορισμού την Γαλλία. Πίστευα πάντα ότι
η Γαλλία μπορούσε να μορφώσει ένα νέο, να τον βοηθήσει να
εξελιχθεί
σαν άνθρωπο, να τον ολοκληρώσει σαν καλλιτέχνη. Όπως έκανε παραδοσιακά,
αυτή η μεγάλη χώρα στη μακρά ιστορία της για όλους τους ξένους που την
έβλεπαν σαν ένα καταφύγιο πολιτισμού.
Το Παρίσι ήταν παραδοσιακά άλλωστε μια φιλόξενη εστία για τους
καλλιτέχνες που αναγκαζόντουσαν με ή χωρίς τη θέληση τους να
εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να βρουν ένα καινούριο προορισμό.
Ρομαντικό; Σίγουρα.
Το κράτος επιτίθεται στους Έλληνες χωρίς ντροπή
Εγκατέλειψα τις σπουδές μου στη βιολογία χωρίς να πάρω το πτυχίο μου
και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα για να αφοσιωθώ στην τέχνη. Αυτό έγινε το
Φεβρουάριο του 2010 όταν ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα και ξεκίνησαν οι
διαδηλώσεις στην Αθήνα προκαλώντας μεγάλες υλικές ζημιές στην
πρωτεύουσα. Ήταν τότε που η αστυνομία, δηλαδή το κράτος, στάθηκε
απέναντι στους πολίτες, τους οποίους αποκαλούσε αναρχικούς, ρίχνοντας
τους χημικά και χτυπώντας τους αδιακρίτως. Για την Αστυνομία ήταν όλοι
οι διαδηλωτές "αναρχικοί", ακόμα και αν επρόκειτο για φιλήσυχους
πολίτες.
Είδα με τα ίδια μου τα μάτια την επίθεση που δέχθηκε μία τράπεζα στο
κέντρο της πόλης με βόμβες μολότοφ που στοίχισαν τη ζωή σε τρεις
ανθρώπους μεταξύ των οποίων και σε μία έγκυο γυναίκα. Εκείνη τη μέρα
γυρίζοντας σπίτι μου και βλέποντας την Αθήνα πληγωμένη από τις υλικές
καταστροφές, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψω την Ελλάδα.
«Η χώρα σας δεν είναι αξιόπιστη»
Κατάφερα να φύγω από την Ελλάδα στις 25 Σεπτεμβρίου του 2011 όταν
βρήκα τα χρήματα για το ταξίδι και τα πρώτα έξοδα και έγινα δεκτός από
το τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ντιζόν. Πίστεψα ότι
μπορούσα πλέον να κάνω τις σπουδές που πάντα ήθελα να κάνω, να ζήσω και
να εργαστώ σε μία χώρα που πάντα θαύμαζα.
Είχα δανειστεί ένα μικρό ποσό και ήλπιζα ότι οι ευκαιρίες για να βρω
μία δουλειά σε μία μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία θα ήταν πολύ περισσότερες
από την Ελλάδα. Ήμουν αποφασισμένος να κάνω οποιαδήποτε δουλειά για να
μπορέσω να ζήσω και να σπουδάσω στη Γαλλία.
Όταν έφτασα μου ζήτησαν βίζα και άδεια παραμονής παρόλο που η Ελλάδα
ήταν μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης -από τα πιο παλιά- και συμμετείχε στην
Ευρωζώνη. Μου ζήτησαν επίσης ατελείωτα δικαιολογητικά και εγγυήσεις για
να μου νοικιάσουν ένα μικρό διαμέρισμα. «Ξέρετε η χώρα σας δεν είναι
αρκετά αξιόπιστη», μου είπε ο υπάλληλος του μεσιτικού γραφείου, για να
δικαιολογήσει τις επιπλέον εγγυήσεις που μου ζητούσε για να μου
νοικιάσουν το διαμέρισμα.
Μόλις εγκαταστάθηκα άρχισα να στέλνω το βιογραφικό μου σε όποια
προσφορά εργασίας έβλεπα στις αγγελίες. Έστειλα αμέτρητα CVs. Είπα και
ψέματα αφού δεν έχω εργαστεί ποτέ σαν οικονόμος, σαν γκρουμ, σαν
ρεσεψιονίστας ή σαν ντελίβερι μπόι.
Περιμένοντας τις απαντήσεις και με την ελπίδα ότι θα με προσλάβουν
κάπου, συνέχισα να στέλνω και άλλα βιογραφικά. Λαντζέρης, μανάβης,
υπάλληλος σε ψαράδικο, νυχτερινός φύλακας. Ημουν έτοιμος να πώ ναι σε
οποιαδήποτε δουλειά πρόσφεραν οι αγγελίες. Δεν πήρα καμία απάντηση
εκτός από μία που μου έστειλε μια αλυσίδα φαστ φουντ που διαφήμιζε την
αλληλεγγύη της στην Ελλάδα και υποτίθεται ότι θα με προσλάμβανε. Δεν το
έκανε ποτέ.
Αναγκάστηκα να φύγω από τη Ντιζόν και να εγκαταλείψω για δεύτερη φορά
της σπουδές μου. Τώρα βρίσκομαι κάπου στη Νότια Γαλλία φιλοξενούμενος
σε φίλους και περιμένοντας μια θετική απάντηση για εργασία στα CVs που
συνεχίζω να στέλνω. Δυστυχώς οι απαντήσεις, όταν έρχονται, είναι πάντα
αρνητικές.
Και τώρα συνεχίζω να σκέφτομαι καθημερινά σε πιο σημείο του πλανήτη
θα μπορούσα να εγκατασταθώ για να προσφέρω αυτά που πιστεύω ότι μπορώ να
προσφέρω. Και επειδή δεν βρίσκω απάντηση η απορία αυτή με σιγοτρώει σαν
το σαράκι και με καταθλίβει καθημερινά γιατί ξέρω ότι μπορώ να
προσφέρω.»
