Πριντο ξέσπασμα της ‘κρίσης’, ήταν δύσκολο για τον απλό πολίτη να καταλάβει τονεναγκαλισμό τραπεζικού κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας. Οι περισσότεροιπίστευαν πως οι τράπεζες ήταν επιχειρήσεις σαν όλες τις άλλες, που απλώς ασχολούνταιμε την εμπορία χρήματος.
Ένααπό τα ‘θετικά’ της κρίσης, είναι ότι όλο και περισσότεροι πολίτεςαντιλαμβάνονται τον ιδιαίτερο ρόλο τωντραπεζών στην δημιουργία της σημερινής αρνητικής κατάστασης. Όλα τα κατευθυνόμενα, από τις δημόσιες σχέσεις των τραπεζών, λόγια των ‘δημοσιογράφων’, δεν κρύβουν τούτο: Πως
οι τράπεζες, δενεμπορεύονται απλώς χρήμα. Το δημιουργούν από το τίποτα, το διαθέτουν ως λογιστικές εγγραφές, το πουλούν με τους δικούς τους όρους. Από το‘τίποτα’ εισέρχονται στην ‘πραγματική οικονομία’ και παίρνουν μέρος –όλο καιπερισσότερο- του πλούτου των άλλων.Είναι ο πιο «ευφυής» μέχρι σήμερα,τρόπος κλοπής. Η πραγματική οικονομία, στενάζει κάτω από το βάρος της μπόταςτων τραπεζών. Φυσικά,αφού τους αναγνωρίσαμε τέτοια εξουσία, αφού τους αφήσαμε να ‘κόβουν’ χρήματα, λογικό ήταν πως θα φρόντιζαν ναπάρουν με το μέρος τους, την όποια πολιτική εξουσία. Έτσι, αν κάτι δεν πάει καλά, αν κάτι δεν τοείχαν προβλέψει, δεν έχουν παρά ναστραφούν στους στενούς συνεργάτες τους:Αυτούς με την ‘νομική κάλυψη’ των οποίων, γίνεται δυνατή η οικονομική αφαίμαξη του λαού.
Ειδικά στην Ελλάδα, τα δυο κόμματα εξουσίας, συναγωνίζονται ποιο θα ‘σώσει’ πιο γρήγορα το τραπεζικό σύστημα.Κανείς δεν αναρωτιέται, για ποιο λόγο, θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς τιςζημιές. Υποτίθεται πως στον καπιταλισμό, ο εκάστοτε επιχειρηματίας, κερδίζει αλλά .. πληρώνει ο ίδιος τιςσυνέπειες από τις άστοχες αποφάσεις του. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο τραπεζικό σύστημα. 108 δις μέσα σεδυόμισι χρόνια: ασύλληπτο νούμερο.
Δηλαδήο καθένας από εμάς, για να σωθούν τα κέρδη αυτών των ευαγών ιδρυμάτων, μέχρι στιγμήςέχει διαθέσει, ή έχει χρεωθεί περίπου 11 000 ευρώ. Από μια τετραμελήοικογένεια, παίρνουν οι κυβερνήσεις για να δώσουν στις τράπεζες 44 000 ευρώ.
Δενέχει σημασία, αν εσείς δεν θα τα δίνατε. Σημασία έχει πως με τη βοήθεια των ‘πολιτικών μας’ που εμείς ψηφίζουμε,διαθέτουμε, 11 000 ευρώ ο καθένας, για να σώσουμε τους τραπεζίτες.
Δενείναι όμως μόνο στην Ελλάδα αυτή η κατάσταση. Η Ε.Ε. που θα μας ‘έσωνε’ που θα‘τρώγαμε με χρυσά κουτάλια’ η ‘κοινή πατρίδα μας’, διαμορφώνει όλες τις πολιτικές της, μεβάση το σκεπτικό πως οι πιστωτές αποτελούν τα ‘άγια των αγίων’της ένωσης. Αρνείται να αντιμετωπίσει το πραγματικό πρόβλημα (που είναι και των τραπεζών).Παραπέμπει τις αποφάσεις για αυτό τοθέμα, στο μέλλον. Αρνείται να δει πως είναι η πραγματική οικονομία και οιλαοί που πρέπει να προστατευτούν και όχι οι τράπεζες. Αντίθετα, οι ηγέτες τηςΕ.Ε., ως γνήσιοι υπάλληλοι των τραπεζών, επέβαλαν αυστηρά καθεστώτα λιτότηταςστις αδύνατες οικονομικά χώρες προκειμένου να προστατεύσουν αστόχαστες τράπεζεςκαι να καλύψουν τα λάθη τους.
Ε.Εκαι ελληνικές κυβερνήσεις, στο βάθος, ένα σκοπό έχουν: Να προστατεύσουν τασυμφέροντα των λίγων και δη, τωντραπεζιτών. Εμείς, πότε θα αποφασίσουμενα προστατεύσουμε έμπρακτα τα δικά μας συμφέροντα;
