Ανάσα ζωής για την Ελλάδα το νέο δάνειο των 158 δισ. ευρώ ή υποθήκευση του μέλλοντος...
της χώρας για πενήντα χρόνια; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση των αποφάσεων της πιο κρίσιμης Συνόδου Κορυφής για το μέλλον της ευρωζώνης.
Οι απόψεις διίστανται. Μπορεί οι τεχνοκράτες που έχουν μάθει να μετράνε το μέλλον της χώρας με ψυχρά οικονομικά δεδομένα να εμφανίζονται ευχαριστημένοι από τις εξελίξεις,
ο απλός λαός όμως φαίνεται απογοητευμένος από το γεγονός ότι το δάνειο θα κληθούν να το αποπληρώσουν δύο μελλοντικές γενιές.Με απλά λόγια, πρόκειται για δάνειο που μας έδωσε η ΕΕ, με υποθήκη του μέλλοντος της Ελλάδας στην κυριολεξία. Πιο συγκεκριμένα μαζί με την περίοδο χάριτος η αποπληρωμή του δανείου ενδέχεται να φτάσει και έως το 2049.
Ίσως στην περίσταση να ταίριαζαν οι στίχοι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, “φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα” από το στόμα, βέβαια, ανθρώπων που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, αλλά όλως περιέργως... χρωστάνε, αλλά δεν τα έφαγαν μαζί.
Ο κόσμος που αγανακτισμένος διαδήλωνε έξω από τη Βουλή, διαμαρτυρόμενος για το ξεζούμισμα των ήδη χαμηλών μισθών, την υψηλή φορολογία και τα αντιλαϊκά μέτρα, λίγο φαίνεται να ενδιαφέρεται γι αυτά που γεμάτος χαρά και αυτοπεποίθηση επιτυχίας ανακοίνωνε χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός, όπως η μείωση του επιτοκίου δανεισμού, η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων και άλλα τέτοια οικονομοτεχνικά.
Και δικαιολογημένα καθώς ο λαός δε φέρει ευθύνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως οι κυβερνώντες υποστηρίζουν, καθιστώντας τους συνυπεύθυνους με διατυπώσεις όπως “Μαζί τα φάγαμε”.Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε πλέον, είναι οι πόροι να αξιοποιηθούν για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη και να κινητοποιηθούν όλοι οι μηχανισμοί, προκειμένου ούτε ένα ευρώ να μην πάει χαμένο.
Διότι και σε αυτό, η Ελλάδα από τα χρόνια της Επανάστασης ήταν “πρωτοπόρος”. Αναφερόμαστε φυσικά στην κατασπατάληση των δανείων που συνήφθηκαν με ιερό σκοπό την απελευθέρωση της χώρας μας.
της χώρας για πενήντα χρόνια; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση των αποφάσεων της πιο κρίσιμης Συνόδου Κορυφής για το μέλλον της ευρωζώνης.
ο απλός λαός όμως φαίνεται απογοητευμένος από το γεγονός ότι το δάνειο θα κληθούν να το αποπληρώσουν δύο μελλοντικές γενιές.Με απλά λόγια, πρόκειται για δάνειο που μας έδωσε η ΕΕ, με υποθήκη του μέλλοντος της Ελλάδας στην κυριολεξία. Πιο συγκεκριμένα μαζί με την περίοδο χάριτος η αποπληρωμή του δανείου ενδέχεται να φτάσει και έως το 2049.
Ίσως στην περίσταση να ταίριαζαν οι στίχοι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, “φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα” από το στόμα, βέβαια, ανθρώπων που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, αλλά όλως περιέργως... χρωστάνε, αλλά δεν τα έφαγαν μαζί.
Ο κόσμος που αγανακτισμένος διαδήλωνε έξω από τη Βουλή, διαμαρτυρόμενος για το ξεζούμισμα των ήδη χαμηλών μισθών, την υψηλή φορολογία και τα αντιλαϊκά μέτρα, λίγο φαίνεται να ενδιαφέρεται γι αυτά που γεμάτος χαρά και αυτοπεποίθηση επιτυχίας ανακοίνωνε χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός, όπως η μείωση του επιτοκίου δανεισμού, η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων και άλλα τέτοια οικονομοτεχνικά.
Και δικαιολογημένα καθώς ο λαός δε φέρει ευθύνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως οι κυβερνώντες υποστηρίζουν, καθιστώντας τους συνυπεύθυνους με διατυπώσεις όπως “Μαζί τα φάγαμε”.Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε πλέον, είναι οι πόροι να αξιοποιηθούν για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη και να κινητοποιηθούν όλοι οι μηχανισμοί, προκειμένου ούτε ένα ευρώ να μην πάει χαμένο.
Διότι και σε αυτό, η Ελλάδα από τα χρόνια της Επανάστασης ήταν “πρωτοπόρος”. Αναφερόμαστε φυσικά στην κατασπατάληση των δανείων που συνήφθηκαν με ιερό σκοπό την απελευθέρωση της χώρας μας.
