Του ΘανάσηΝικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΜΙΑ βόλτα και το μάτι πέφτειστις άδειες βιτρίνες. Τις σχεδίαζαν εδικοί, τις στόλιζαν κοπέλες, τις χάζευανπελάτες. Και, βέβαια, τα είδη στη βιτρίνα κουβάλαγαν τα όνειρα του αφεντικού,ενίοτε την αισχροκέρδειά του κι όποιος «τσιμπήσει». Δίπλα στη βιτρίνα πουχάσκει σαν συλημένος τάφος, μια πόρτα με διπλή κλειδαριά, το θλιβερόΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και το τραγικό «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» να δίνουν γλαφυρά την εικόνα τηςοικονομίας μας.
Στη σύνταξη το αφεντικό, στο σπίτι του το προσωπικό και η ζωήνα επιμένει στις απαιτήσεις της. ΤΑ δημόσια «μαγαζιά» είναι ηάλλη όψη του νομίσματος. Υπηρεσίες που λειτουργούν με «παθητικό», ωστόσο, γιατους δημόσιους «λειτουργούς» πέρα βρέχει. Η στέγη εξασφαλισμένη, η θέρμανση(και η… ψύξη) δεδομένη, ζωή χωρίς γραμμάτια και προθεσμίες κι από αναλώσιμαφόρτωσέ τα στον αντίστοιχο κωδικό. Κι αν οι δημόσιοι «λειτουργοί» απολυθούν, θααποζημιωθούν. Αν μεταταχθούν θα κάνουν ό,τι έκαναν στο παλιό τους πόστο κι αντους βάλεις να δουλέψουν, περίμενε την αντίδρασή τους. Με τον συνδικαλιστή μπροστάρη, ξοπίσω τους κομματικούς με το…χωνί και κάποιους τους παρείσακτους με την… κουκούλα. Κι αν πει το Κράτος ναξαλαφρώσει τους φορολογούμενος μειώνοντας μισθούς, υπερωρίες, εκτός έδρας καιεπιτροπές, η ζωή θα σταματήσει. Με τις… πέτρες ξεσηκωμένες από κόμματα (κιαποκόμματα). Για τα δίκια του λαού, τις «κατακτήσεις» και τα κεκτημένα. Για τησυνέχιση της ρεμούλας και για να μην αλλάξει τίποτα.
ΚΑΤΙ ακούστηκε για περικοπέςδαπανών και περιστολή της σπατάλης. Κι αν πεις να βάλεις τάξη στα «ιατρικά»,περίμενε το μέτωπο μέχρι να σε λυγίσουν. Κι αν δεν «κρεμάσεις» μερικούς, κ.Λοβέρδο, τα πιράνχας θα συνεχίσουν το γύρο του θριάμβου. Είδαμε βήματα, δενβλέπουμε άλμα. Κι αν κάτι δεν γίνει «τώρα που γυρίζει», οι δομές θαπαραμείνουν. Τις έστησαν επιμελώς, με πάθος και σε δεκαετίες. Εμπνεύστηκαν τακόλπα, τα προσάρμοσαν στις συνταγματικές επιταγές και κατά το συμφέρον τους, ταθέσπισαν, τα εφάρμοσαν και δεν τους κουνάς, δεν τις αλλάζεις. Για να κολυμπάειστη διαφθορά η Ελλάδα κι αυτοί στην ηδονή της ψήφου. Βλέπουμε, λοιπόν, ταδημόσια «μαγαζιά» απείραχτα τους αρμεχτές στα ίδια πόστα, τις βδέλλες ναρουφάνε, τα τρωκτικά ανήσυχα στις υπόγειες διαδρομές, τα γαμψώνυχα να εφορμούνμε γιούρια. Να κλείσουν και δημόσια «μαγαζιά»! Είναι αναγκαιότητα. Για ισορροπία, για λιγότερους φόρους, γιαπερισσότερη δικαιοσύνη.
